Nostaljik Yazılar

Sobalı Evde Büyüyen Çocuk 

Yıl 197..-197..
T......’de ilkokul yılları.
Şimdi tadilat yapılan okul binasında ve eski okulda öğretim devam ediyor.
Sefillik diz boyu. Kitap kırtasiye yok… Varsa da geçen yıldan ağabeyimizden ablamızdan kalanlar. “Oğlum bunlar daha kullanılır” diye elimize tutuşturulan yarısı yazılmış, yarısı karalanmış defterler  ve sayfası eksik bilgi kaynağımız(!) kitaplar. Eski terliklerden imal edilmiş silgiler ve
taklidi yasak bezden  çantalar….
Üstümüz- başımız ondan da sefil! Yamalıklı pantolonlar,soğukkuyu lastikler…
 Kızların etekleri buruşuk, buruşuk elbiselerin üzerinde şekilsiz önlükler  ve yere değen simsiyah kuşaklar.
Siyah önlükler dizimizin altında. Para olmadığı için nasıl olsa gelecek yılda aynı o önlük giyilecekti.
Uymuş, uymamış kimin umrunda! Yeter ki söylenenler yerine gitirilsin.
Kıyafetler böyle iken davranışlar farklı mıydı?
Pek çok arkadaşımızın boyu neredeyse öğretmenin boyunda…
Şimdi isimlerini yazmaya çalışsam liste uzayıp gidecek.İyisimi kısadan keseyim. Suçumuz olduğu vakit boyu büyük olanlar sözde iyilik yapıyormuş gibi “öğretmen mi dövsün yoksa ben mi döveyim “ diye bize telkında bulunurlardı.İtiraz etmek kimin haddine?
Yediğimiz sopayı öğretmene söylesek “ne zaman ne yapacağı belli olmuyor belki O da döver !” deyip susardık.
Korkunun özündeki o sopa yeme olayı eve aksetse “Sen nasıl öğretmene karşı gelirsin ?” diye birde anne ve babamızdan sopa yerdik. Düşündükçe acı acı gülümsüyorum.
O zaman öğretmenlerin hepsi köyde ikamet ederdi. Şimdiki gibi taşımalı eğitim de yoktu.
Yani nereye gitsek mutlaka bir öğretmene rastlardık.
Tatil günleri geldiği vakit o kocaman köy bizlere bir avuç gelir, nerede ise köye sığamazdık!
Nedeni cok basitti:
-Öğretmen bizi görecek!
Hele de dersini yapmamış isen pazartesi günü vay haline! Ya sopa yiyeceksin ya da da evdekilere inandırıcı bir yalan uydurup okula gitmeyeceksin…
Öldülerse Allah rahmet eylesin yaşıyorlarsa Allah selamet versin işte o öğretmenlerimiz için  “Koke’nin çeşmeden hemde o küçücük yaşımızda çok defalar su taşıdık. Çocukluk işte sabahtan akşama kadar güneşin altında bekle, kapkara ol, balık tut ! Sonrasında o emirvari ses ve aynı hikaye: "getir bakalım onları, yengene ver de pişirsin,sen yine yakalarsın, tamam mı, hadi bakalım, teşekkür!?
Ne acı bir şey, oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi üzülür hatta ağlardık. Çünkü onlar bizim emeğimizdi, alınterimizdi... Baba ve annemizin emirlerini yerine getirmeyip her defasında bu insanların hizmetinde bulunduk. Yoğurdu, soğanı, sütü, komşuluk hakkımızı saymıyorum. Sırf saygı olsun diye -birazda korkumuzdan sesimizi soluğumuzu hiç çıkarmadık.Ve denilen her şeyi yaptık…
Keşke diyorum, keşke o insanlarda bizim için bir şeyler yapsaydılar!
 
Şimdi arkadaşlarımızın pek çoğu ekmeğinin peşinde.
Kimisi hala çalışıyor, kimisi emekli olmuş.
Kimi kaynana, kimi babaanne, kimiside dede olmuş
Pek çoğunun saçları dökülmüş, alınları kırış kırış.
 
Gönül isterdiki onlarda okusun.
Onlardan doğanlarda hayatını idame ettirsin.
Bir yerlerde olsun.Kısacası uzayan kol bizden olsun, demiştik.
Ama olmadı…
Çocuk kalbimizle pek çok şeyi o yıllarda idrak edemedik. Keşke bize birazcık rehberlik edilseydi, keşke bizede birileri yol gösterseydi !
Ama olmadı.
 
Hatırladıkça kızıyorum:
-Sahi,  o yıllar neydi?  

S.ORAKCİH-66
"ADAMIN BİRİ"
17 AĞUSTOS 2008
SARIKAYA